با مصرف ۸۵ میلیارد دالر از اخیر سال ۲۰۰۱ تا کنون-افغانستان هنوز هم بطور چشمگیر نیاز به بازسازی دارد. ناکامی جامعه بین الملل و حکومت فعلی افغانستان در چه بوده است؟ ساختار یک حکومت موفق در چیست؟
افغانستان یک کشور جنگ زده بوده که مردمش هیچوقت تصرف این مرزبوم را توسط قوای خارجی تحمل نکرده و نخواهند کرد. تاریخ این کشور به صراحت این را مطلب را بیان میدارد. اما مشکل مردم افغانستان در این است که آنها نتوانسته اند یک حکومت در کل افغانی را ایجاد نمایند تا مورد پسند همه اقشار افغانستان قرار بگیرد.
از تاریخ گذشته افغانستان بگذریم. بیاییم در مورد کمی و کاستی های ۱۲ سال اخیر صحبت نماییم.
بلی! دولت افغانستان دستاورد های شاخصی را در بازسازی و حکومت داری داشته است. این مورد را هیچ یک ما نمیتوانیم رد کنیم. اما ناکامی افغانستان و دولت تحت ریاست رییس جمهور کرزی در تامین امنیت برای قشر معمول جامعه افغانی- ایجاد ماحول سرمایه گذاری زیربنایی- ایجاد کار و اشتغال برای مردم افغانستان- و دست داشتن به فساد گسترده میباشد.
در این شکی نیست که افغانستان دستخوش استفاده سو از اطرافیان و همسایگان خود بوده. اما حقیقت این است که افغان ها در موارد خیلی زیاد این موقعیت را برای انها داده اند.
دولت افغانستان و همکاران بین المللی آن در فساد گسترده دست دارند. شایسته سالاری که اساس یک دولت را تشکیل میدهد در افغانستان و دولتش وجود ندارد. نیم از قشر جامعه (زنان) بنام این و آن در تاریکی گذاشته شده و مشمول قوای کار نمیباشد. ۸۰ در صد یا بالای این آمار در کابینه دولت را کسانی تشکیل میدهند که در خونریزی های ۳۰ سال جنگ افغانستان دست داشته اند. ماموران دولت بجای گماشتن افراد مسلکی- خویشاوندان و اقارب خود را در اداره کار میدهند و فساد اداری در اوج خود است.
در همین حال- دولت افغانستان نتوانسته تا از کمک بین المللی ساختار زیربنایی داشته باشد و بیشتر کمک ها به حیف میل ادارات دولتی - غیر دولتی و ارگان های مختلف قرار گرفته است. افغانستان تا هنوز هم بیشترین آمار مهاجرین را در میان کشور های جهان دارد.
ناتو و جامعه بین الملل یک سرمایه مصنوعی را در افغانستان ایجاد نموده که مورد اصل ترس مردم افغانستان را بعد از سال ۲۰۱۴ و خروج نیروهای بین المللی تشکیل میدهد. آنها با آوردن میلیارد ها دالر در افغانستان و اکمال نیروهای شان یک بازار گرم مصنوعی پول را تشکیل داده اند که بمحض خروج شان از بین خواهد رفت و به صد ها هزار مردم بیکار خواهند شد.
دولت افغانستان با وجود این همه موقعیت ها در سال های بعد از ۲۰۰۱ نتوانست برای قشر پایین مردم افغانستان کار ایجاد نماید و حالا که کار از کار گذشته میخواهد سرمایه زیرزمینی افغانستان را که همانا معادن افغانستان میباشد به داواطلبی گذاشته که بقول افغانی (از دٌم ماهی گرفتن است).
افغانستان و دولت کنونی آن مثل دولت های پیشین این کشور ناکام و بینتیجه است که نتوانست برای مردم خویش کار نماید. در کل یک جامعه بیسواد و سنتی بجز از افراط گرایی و یخن گرفتن یکدیگر کاری دیگری از دست شان بر نمی آید. باکوشش فراوان یک قشر آگاه جوانان بازهم این کشور نتوانست خود را از این سیاهی بکشد. من خیلی مایوس و ناامیدم.
No comments:
Post a Comment